Παλαιότερα, αν φορούσες κόκκινες κάλτσες ήσουν ύποπτος κομμουνιστικών φρονημάτων. Σήμερα, αν μιλήσεις για την Πατρίδα, είσαι ακροδεξιός, μπορεί και χρυσαυγίτης...
Θα μπορούσα να συνοψίσω τα πολλά τα οποία θέλω, σε ένα μόνο αίτημα. Να εφαρμόζει η κυβέρνηση τους νόμους. Είναι απλό, αλλά μάλλον ανεφάρμοστο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από την στιγμή δημιουργίας του κράτους, οι νόμοι εφαρμόζονται κατά βούληση. Η κυριαρχούσα ιδεολογία επιβάλλεται στην πολιτική κι αυτή στους πολίτες.
Παλαιότερα, αν φορούσες κόκκινες κάλτσες ήσουν ύποπτος κομμουνιστικών φρονημάτων. Σήμερα, αν μιλήσεις για την Πατρίδα, είσαι ακροδεξιός, μπορεί και χρυσαυγίτης. Τότε και τώρα, οι «μη συμμορφούμενοι» αντιμετωπίζουν την αυθαιρεσία της διοίκησης, ενώ οι επικρατούντες ιδεολογικώς επιβάλλουν την δική τους αυθαιρεσία.
Όσοι αναζητούν τους λόγους, που προ 2.500 ετών είχαμε ανεπτυγμένο πολιτιστικό επίπεδο, ενώ τώρα είναι καταφανώς υποβαθμισμένο (φαίνεται και μόνον από τα σκουπίδια που πετάμε στους δρόμους), καταλήγει ότι τότε ίσχυαν τρία πολιτικά χαρακτηριστικά, η Ισονομία, η Ισηγορία και η Ισοπολιτεία, των οποίων η κυριαρχία εξαρτιόταν από την πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων.
Ισηγορία, είναι η δυνατότητα ίσου χρόνου λόγου σε όλους τους πολίτες, Ισονομία, η ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους και Ισοπολιτεία το ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της πολιτείας, δηλ. ίσα πολιτικά δικαιώματα. Και όλα αυτά όχι μόνον θεωρητικώς, αλλ’ εν τοις πράγμασι. (Ισονομία, ήταν το παλαιότερο όνομα της Δημοκρατίας).
Αν κάποιος νομίζει πως ήδη αυτά στην εποχή μας τα έχουμε κατακτήσει, καλό είναι να σκεφθεί πως πραγματική ισοπολιτεία, φερ’ ειπείν, υπάρχει σε χώρα, όπου οι πολίτες έχουν νομοθετική εξουσία. Δηλαδή, μπορούν να υποβάλλουν προτάσεις νόμων και να αναιρούν ψηφισμένους νόμους της Βουλής μέσω δημοψηφισμάτων. Το υπαρκτό πολίτευμα που εκπληρώνει τα παραπάνω είναι η Ελβετία, της οποίας το Σύνταγμα συνέταξε ο Καποδίστριας, αλλά δεν πρόφτασε να επιβάλει κάτι σωστό κι εδώ, επειδή οι ισχυροί ήθελαν την Ελλάδα κράτος μίζερο.
Στην Ελβετία, 100 000 πολίτες μπορούν να εισηγηθούν ή να ακυρώσουν νόμους μέσω δημοψηφισμάτων. Το υφιστάμενο Ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει στους πολίτες τόσο εισήγηση όσο και ακύρωση νόμων της Βουλής μέσω δημοψηφισμάτων.
Η γνωστή Γαλλίδα κλασική φιλόλογος Jacqueline de Romilly, το θαύμα της αρχαίας Ελλάδας, ιδιαίτερα της Αθήνας, δεν το αποδίδει παρά μόνον στο πολιτικό - πολιτειακό περιβάλλον, που μέσα του μπόρεσαν να ανθίσουν οι μεγάλες ιδέες που άλλαξαν τον πολιτισμό: ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, παρρησία.
Στην «Έξαρση της δημοκρατίας» -ο τίτλος του βιβλίου της-, αναγνωρίζει την ακμή, την ορμή, τη φλόγα, το ζενίθ της δημοκρατίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα σχεδόν τα μεγάλα έργα πολιτισμού έγιναν ακριβώς τότε, δηλαδή τα χρόνια της Περίκλειας ακμής και των συνεπειών της. Τότε κτίσθηκαν τα μεγάλα έργα μνημειακής αρχιτεκτονικής με αποκορύφωμα τον Παρθενώνα, τότε έγραψαν οι διαπρεπείς ιστορικοί, με κορυφή τον Θουκυδίδη, τότε «δίδαξαν» τα λαμπρά θεατρικά τους έργα οι (3 τραγικοί + 1 κωμικός) τέσσερις δραματουργοί, τότε φιλοσόφησε ο Σωκράτης, που θα δημιουργήσει τον Πλάτωνα, αυτός τον Αριστοτέλη (κι αυτός τον Μ. Αλέξανδρο!), τότε έδρασε ο Πίνδαρος, τότε εισήχθη η ρητορική στα δικαστήρια και τον λοιπό δημόσιο βίο, τότε έζησαν και έδρασαν οι σοφιστές.
Θέλω λοιπόν, κι εγώ, ως Έλληνας να πάρω κάτι τι -το ελάχιστο- από εκείνη την λάμψη, γι’ αυτό και αιτώ από την καινούργια κυβέρνηση την εφαρμογή των νόμων.
Μέσω αυτών θα αποφευχθούν διχαστικές κινήσεις. Θεωρώ πως τέτοιες είναι τόσο η ανάκρουση του ύμνου του ΕΑΜ από τον κ. Λαπαβίτσα, όσο και η επιλογή της κ. Ρένας Δούρου να δώσει πολιτικό όρκο διαβάζοντας το κείμενο της Εθνοσυνέλευσης των Κορυσχάδων. Ούτε μπορεί να υιοθετηθεί το σύνθημα «αγώνας, ρήξη, ανατροπή, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Άραγε, εάν βρεθεί κάποιος και απαντήσει με αντικομμουνιστικό εμβατήριο, θα του επιτραπεί να το πράξει; Αυτό εννοώ με τον όρο ισονομία. Όχι την υποστηριζόμενη από το κράτος μια ιδεολογία, και καταδιωκόμενη την αντίθετη. Δεν θα πρόκειται τότε περί κράτους.
www.voria.gr//Ο Μακεδών
Υ.Γ. Είναι λανθασμένος ο όρος «νεοελληνικό κράτος». Ένα κράτος είχαμε -από τα παμπάλαια χρόνια- και αυτό είναι το σημερινό, που ιδρύθηκε το 1830.
Θα μπορούσα να συνοψίσω τα πολλά τα οποία θέλω, σε ένα μόνο αίτημα. Να εφαρμόζει η κυβέρνηση τους νόμους. Είναι απλό, αλλά μάλλον ανεφάρμοστο. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, από την στιγμή δημιουργίας του κράτους, οι νόμοι εφαρμόζονται κατά βούληση. Η κυριαρχούσα ιδεολογία επιβάλλεται στην πολιτική κι αυτή στους πολίτες.
Παλαιότερα, αν φορούσες κόκκινες κάλτσες ήσουν ύποπτος κομμουνιστικών φρονημάτων. Σήμερα, αν μιλήσεις για την Πατρίδα, είσαι ακροδεξιός, μπορεί και χρυσαυγίτης. Τότε και τώρα, οι «μη συμμορφούμενοι» αντιμετωπίζουν την αυθαιρεσία της διοίκησης, ενώ οι επικρατούντες ιδεολογικώς επιβάλλουν την δική τους αυθαιρεσία.
Όσοι αναζητούν τους λόγους, που προ 2.500 ετών είχαμε ανεπτυγμένο πολιτιστικό επίπεδο, ενώ τώρα είναι καταφανώς υποβαθμισμένο (φαίνεται και μόνον από τα σκουπίδια που πετάμε στους δρόμους), καταλήγει ότι τότε ίσχυαν τρία πολιτικά χαρακτηριστικά, η Ισονομία, η Ισηγορία και η Ισοπολιτεία, των οποίων η κυριαρχία εξαρτιόταν από την πιστή και απαρέγκλιτη εφαρμογή των νόμων.
Ισηγορία, είναι η δυνατότητα ίσου χρόνου λόγου σε όλους τους πολίτες, Ισονομία, η ισότητα των πολιτών απέναντι στους νόμους και Ισοπολιτεία το ίσο βάρος των πολιτών στις αποφάσεις της πολιτείας, δηλ. ίσα πολιτικά δικαιώματα. Και όλα αυτά όχι μόνον θεωρητικώς, αλλ’ εν τοις πράγμασι. (Ισονομία, ήταν το παλαιότερο όνομα της Δημοκρατίας).
Αν κάποιος νομίζει πως ήδη αυτά στην εποχή μας τα έχουμε κατακτήσει, καλό είναι να σκεφθεί πως πραγματική ισοπολιτεία, φερ’ ειπείν, υπάρχει σε χώρα, όπου οι πολίτες έχουν νομοθετική εξουσία. Δηλαδή, μπορούν να υποβάλλουν προτάσεις νόμων και να αναιρούν ψηφισμένους νόμους της Βουλής μέσω δημοψηφισμάτων. Το υπαρκτό πολίτευμα που εκπληρώνει τα παραπάνω είναι η Ελβετία, της οποίας το Σύνταγμα συνέταξε ο Καποδίστριας, αλλά δεν πρόφτασε να επιβάλει κάτι σωστό κι εδώ, επειδή οι ισχυροί ήθελαν την Ελλάδα κράτος μίζερο.
Στην Ελβετία, 100 000 πολίτες μπορούν να εισηγηθούν ή να ακυρώσουν νόμους μέσω δημοψηφισμάτων. Το υφιστάμενο Ελληνικό Σύνταγμα απαγορεύει στους πολίτες τόσο εισήγηση όσο και ακύρωση νόμων της Βουλής μέσω δημοψηφισμάτων.
Η γνωστή Γαλλίδα κλασική φιλόλογος Jacqueline de Romilly, το θαύμα της αρχαίας Ελλάδας, ιδιαίτερα της Αθήνας, δεν το αποδίδει παρά μόνον στο πολιτικό - πολιτειακό περιβάλλον, που μέσα του μπόρεσαν να ανθίσουν οι μεγάλες ιδέες που άλλαξαν τον πολιτισμό: ελευθερία, ισονομία, ισοπολιτεία, ισηγορία, παρρησία.
Στην «Έξαρση της δημοκρατίας» -ο τίτλος του βιβλίου της-, αναγνωρίζει την ακμή, την ορμή, τη φλόγα, το ζενίθ της δημοκρατίας. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο όλα σχεδόν τα μεγάλα έργα πολιτισμού έγιναν ακριβώς τότε, δηλαδή τα χρόνια της Περίκλειας ακμής και των συνεπειών της. Τότε κτίσθηκαν τα μεγάλα έργα μνημειακής αρχιτεκτονικής με αποκορύφωμα τον Παρθενώνα, τότε έγραψαν οι διαπρεπείς ιστορικοί, με κορυφή τον Θουκυδίδη, τότε «δίδαξαν» τα λαμπρά θεατρικά τους έργα οι (3 τραγικοί + 1 κωμικός) τέσσερις δραματουργοί, τότε φιλοσόφησε ο Σωκράτης, που θα δημιουργήσει τον Πλάτωνα, αυτός τον Αριστοτέλη (κι αυτός τον Μ. Αλέξανδρο!), τότε έδρασε ο Πίνδαρος, τότε εισήχθη η ρητορική στα δικαστήρια και τον λοιπό δημόσιο βίο, τότε έζησαν και έδρασαν οι σοφιστές.
Θέλω λοιπόν, κι εγώ, ως Έλληνας να πάρω κάτι τι -το ελάχιστο- από εκείνη την λάμψη, γι’ αυτό και αιτώ από την καινούργια κυβέρνηση την εφαρμογή των νόμων.
Μέσω αυτών θα αποφευχθούν διχαστικές κινήσεις. Θεωρώ πως τέτοιες είναι τόσο η ανάκρουση του ύμνου του ΕΑΜ από τον κ. Λαπαβίτσα, όσο και η επιλογή της κ. Ρένας Δούρου να δώσει πολιτικό όρκο διαβάζοντας το κείμενο της Εθνοσυνέλευσης των Κορυσχάδων. Ούτε μπορεί να υιοθετηθεί το σύνθημα «αγώνας, ρήξη, ανατροπή, η ιστορία γράφεται με ανυπακοή». Άραγε, εάν βρεθεί κάποιος και απαντήσει με αντικομμουνιστικό εμβατήριο, θα του επιτραπεί να το πράξει; Αυτό εννοώ με τον όρο ισονομία. Όχι την υποστηριζόμενη από το κράτος μια ιδεολογία, και καταδιωκόμενη την αντίθετη. Δεν θα πρόκειται τότε περί κράτους.
www.voria.gr//Ο Μακεδών
Υ.Γ. Είναι λανθασμένος ο όρος «νεοελληνικό κράτος». Ένα κράτος είχαμε -από τα παμπάλαια χρόνια- και αυτό είναι το σημερινό, που ιδρύθηκε το 1830.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου